Bibberen in de bergen

Caros amigos,

Dat duurde weer even, witte Pino is nog zoekende naar balans tussen productie en liefde nu hij zich tot zijn eigen verbazing in een veelbelovende, evenwichtige relatie heeft gestort. Mooi hoor, romantische tripjes e.d., jullie kennen het wel.
Zo zag ik vorig weekend voor het eerst de luwte van Rio tijdens een reisje naar de groene bergkammen achter de stad. De bestemming heette Petropolis en om even voor Lonely Planet te spelen: het is een eclectische migrantenstad met luxe optrekjes van 19-eeuwse Portugese royals, Duitse vleeskroketten die Febo doen verbleken, naar verluidt schuimende Oktoberfesten, een Frans glazen paleis waar publieke sambaconcertjes worden gegeven, blaat, blaat. Pittoresk, maar geef mij de jungle van Rio maar. Gelukkige carioca’s (inwoners Rio) met geld voor reisjes kennen Petropolis trouwens vooral als Braziliaans Siberië. Als je vertelt dat je er geweest bent, is de reactie meestal huiverend: ‘Ai, que frio!’ Het was er idd onwennig fris, maar om nou met muts en sjaal in restaurant te gaan zitten…
Met dank aan de vrouw ga ik soms weer eens uit eten, een goed excuus om eens uit te wijden over één van de fenomenen die Brazilië prettig maakt: de ‘rodízio’, best te vertalen als ‘rodificatie’ of ‘rodificering’. Het komt er plat gezegd op neer dat je voor belachelijk lage prijzen kunt vreten tot je erbij neervalt (letterlijk zijn rodízios wieltjes onder meubels, treffend doelend op de rondjes die je kunt blijven draaien bij buffetten). In de ene rodificatietent ga je los op pizza, elders op feijoada (het nationale gerecht, met als basis ongekend flatulerende zwarte bonen; niet geschikt voor rodificatie omdat ze als stenen op je maag vallen) of zelfs, tot mijn grote geluk, op Japanse zeedelicatessen (waar we vorige week in Petro’s broertje Teresopolis 10 euro p.p. voor betaalden, duur joh, Japanse eten is in al zijn licht verteerbare luxe dan ook gevaarlijk geschikt voor rodízio; snoepen tot je sterft zeg maar).
Maar de authentieke en minst te versmaden rodíficatie is die van de barbecuerestaurants, de churrascarias. Dmv van een plaatje met groene en rode kant naast je bord dirigeer je een legertje obers dat met spitten vol allerhande vleessoorten langs de tafels loopt. Het is zaak om je in de roes van de beginfase niet onbezonnen over te geven aan het bombardement van de overattente spitmannen, zodat deze niet de snelle verzadiging krijgen die ze zoeken. En al helemaal niet aan bierpullen en lekkere maar hinderlijk vullende sidedishes als gebakken banaan en aipim (lekkere witte aardappelachtige stronk, een uitvinding). Gooi het licht snel op rood, haal een slaatje en praat wat bij over snoeken of zo, want het vlees is fantastisch maar verraderlijk.
Het hoogtepunt is iedere keer weer de picanha, een even sappig als smaakvol stuk uit de staartzone van een rund (benoemen is lastig omdat de koe hier om de een of andere reden anders wordt opgesneden dan in Europa; via deze link kun je je verdiepen in de anatomie: http://www.saintcarlo.com.br/cortes.asp ). Je moet ‘m gegeten hebben om het restaurant op waarde te schatten dat vorige week aan de lopende band vier soorten/bereidingen picanha serveerde (eentje gedrenkt in knoflook!).
Voor wie lekker is gemaakt: In Amsterdam is er ook een churrascaria de rodízio, de Sambakitchen op de Ceintuurbaan. Zoals de naam al suggereert is het er wel allemaal wat minder. Sterker, de rodificatie zelf is verhollandst (de vleesstroom droogt ongevraagd op, doch gemiddelde eters kunnen het als onbeperkt beschouwen), maar daar vraag je ook om als je in Nederland blijft.

Eigenlijk wilde ik nu een serieus verhaaltje over drugshandel afsteken, maar ik ga liever een borreltje drinken. Wel wil ik nog even kwijt dat afgelopen weken weer drie behoeften zijn vervuld met de vondst van een openbare tennisbaan in het weelderige Flamengo-park (met ultiem uitzicht op de baai), fatsoenlijk bruin brood (dat ze hier ‘zwart’ noemen) en een geschikte uitgaanstent (mix Paradiso en Korsakov) in Lapa.
Dit is een ietwat ruige bohémienwijk waar het elke weekendavond Koninginnenacht is, één groot feest op straat. Je ziet er figuren die Dickens niet had kunnen verzinnen (travestieten met gezichten die scheefhangen van de zelf ingespoten siliconen – voor een behandeling hebben de arme drommels geen geld). Koop een mixje bij één van de tientallen straatkasteleins en ga gewoon staan kijken naar de parade van doorleefde koppen, topnachtje. Helaas voor jullie durf ik mijn fototoestel er niet te gebruiken.

Anyway, ik mis eigenlijk alleen nog een stofzuiger, een touretappe op tv en een Amsterdamse zomeravondje vol slap gelul met jullie.

Het lesje Portugees is dit keer gewijd aan het vlotte paralleltaaltje van de carioca’s, dat ze ‘giria’ noemen.

-Mané, dombo, idioot; komt van Manoel, veel
voorkomende naam onder Portugezen, die dus
voor achterlijk doorgaan (vice versa is het
imago niet anders)
-Maneiro! – cool/gaaf/wreed in Rio, ‘bacana’
in rest Brazilië
-Brega, oubollig, van slechte smaak, (het
Spaanse ‘cursi’)
-Tô de bobeira, ik ben relaxed geen
reet aan het uitvoeren. Tegenstrijdig met het beeld in dit verhaaltje heb ik hier geen last van, ben ondanks amoureuze weekheid redelijk aan het beuken.

Abraço, Kieran