Desaproveitando o tempo ótimo

Hehe, het hoofd is weer even vrij. Voordeel van journalist tov van toerist is dat je eerder in verrassende situaties komt, nadeel dat je soms dagenlang op je kamertje op vijf hoog achter opgesloten zit, verstoken van leven en zonlicht.
Maar na het lijden komt de euforie: een lang artikel in een blad waar je in wil staan. Door een bezoek aan de voetbalderby Fla-FLu – samen met de harde kern van Fluminense per geëscorteerde bus naar het stadion (buiten de stad want Maracana is dicht): “gringo, gringo” – gevolg door een ongekende reeks interviews wordt het toch nog een mooi verhaal. Het hing erom: de Fla-Flu-autoriteit, een soort Frank Snoeks, die ik absoluut moest spreken en al weken tevergeefs stalkte (ging zelfs langs op zijn werk, maar hij vluchtte via achteruitgang) ging plots overstag. Zo sprak ik ‘m op dezelfde dag in zijn geluiddichte commentaarhokje – dan blijkt die taal toch zo gek nog niet - tot tien minuten voor de kwartfinale van de Zuid-Amerikaanse Champions League die hij ging becommentariëren. Geen spoor van stress voor de wedstrijd, we hadden de aftrap gehaald als mijn vragen niet op waren geweest. Cruciale informatie binnen, bij het afscheid nog even het boek kado gehad dat ik al weken zocht en abraços met Snoeks uitgewisseld. Is journalistiek in Nederland al een vak dat van toevalligheden aan elkaar hangt, in Brazilië is het gewoon roulette, een geluksspelletje.
Voorlopig mijn laatste opmerking over voetbal: Ik heb het zoontje van Bebeto gezien, jaja, het kereltje dat papa zo teder in zijn armen wiegde na de buitengoal tegen Nederland op het WK in ’94. Hij was net klaar met een zaalvoetbalwedstrijd voor Flamengo, keek me aan alsof ik een Portugees pratende aap was en was zich van geen kwaad bewust. Schijnt toch een beetje slap aftreksel van paps te zijn, net als de drie voetballende zoons van Zico (mr. Flamengo) die het niet gaan worden.

Ik zou nu eigenlijk over corruptie moeten schrijven, maar daar heb ik geen zin in, het politieke cynisme van Brazilianen is besmettelijk. Even obligaat maar: het is weer hommeles. De penningmeester van de regeringspartij van Lula heeft parlementariërs van twee coalitiepartijen –eerder administratieve machines zonder enige ideologie die hoereren bij regeringen die niet zonder hen kunnen - 10.000 euro per maand betaald in ruil voor hun politieke steun. CDA betaalt Dittrich c.s. dus smeergeld voor stem in de kamer, lekker democratisch. Lula moest huilen toen hij het begin dit jaar hoorde en heeft er toen aan een einde aan gemaakt, schijnt het. Langzaam blijkt dat half politiek Brazilie wist van de praktijk, maar Lula’s partij ontkent zo lang het nog kan. Politici liegen opvallend slecht hier, maar toch liegen ze net zo lang door tot de pers, die gelukkig opvallend alert en bijtgraag is, ze vast lult. Gevleugelde uitspraak is hier dat alle corruptie “acaba em pizza” (in pizza eindigt) ofwel zonder jur./pol. consequenties blijft, wat wordt bevestigd door feiten. Het zou me verbazen als het zelfs in deze beerput lukt.

Ander treurig bericht uit dit Wonderland met de socialistische president: Braz. duldt wereldwijd alleen Sierra Leone voor zich als het gaat om onrechtvaardige verdeling van de koek. Die Nederlander die 800 reais krijgt voor 160 uur werk is een bofkont. Meer dan 50 miljoen, ofwel bijna op de drie, Brazilianen hebben niet meer dan 120 reais per maand te makken: 40 euro! (cijfers 2003, maar Lula heeft trend niet kunnen breken). De kleine man is in Brazilië pas echt de lul. Dat de opstand, of laat staan een keer een demonstratie, uitblijft kan alleen aan de ongelooflijke gelatenheid liggen. Tudo bom? (antwoord niet nodig). Tudo bom? O comodismo brasileiro.

Even luchtig nog: fietsen! Volgend weekend ga ik de training verknallen van een Australische mountainbike-prof die speciaal overvliegt voor de kwaliteit bergpaden in de stad. Ik heb ‘m ontmoet op de site van Cadel Evans en hij had zin in gezelschap. Hij weet alleen dat ik een mountainbike heb en redelijk in conditie ben, maar ik kom niet eens boven zijn zadel uit als ik ‘m al bij zou kunnen houden. Laat staan dat ik durf te dalen. Wordt lachen joh.
Ook zoiets: bij het oversteken van de A2 hier langs de baai – dagelijks Frog-werk of hoe heet dat computerspelletje waar je rijbaan voor rijbaan overspringt? - zag ik een fietser met zeker 80 km per uur voorbij zoeven, schaterlachend, met één hand aan een achteruitkijkspiegel van een bus. Idioot. Mijn fietsenmaker in de straat (zie http://www.cicloviascariocas.com/ , ook voor wat orientatie in Rio) ziet dit soort escapades als symptoom van de nationale kwaal hier: ‘de geluksziekte’ die zoveel shit verteerbaar maakt.

Nog even snel Braziliaanse les.

- Lula: naast president is het ook een pijlinktvis, redelijk goede keus bij de visboer . Die lula’s
waar Larf het over had heten lala’s en zijn een soort schandknapen/bodyguards/luistervinken
die worden ingehuurd door rijke gasten die zich bedreigd voelen.
- Nossa! Onze (lieve vrouw), uitroep van
verbluffing. Goed uitsmeren:
Nnooosssssssaaa!!!
- Saidera, laatste biertje, of igg goed
argument om er nog één te nemen.

Tot zover, want ik moet opschieten voor mijn eerste date. Ze heeft journalistiek gestudeerd en spreekt wat Russisch, aparte vogel. Ben benieuwd, eerste ontmoeting was gezellig.

Tchau, Kieran