Notenbarretje

Bom dia,

Speciaal op verzoek van Dani vandaag eens wat aandacht voor andere beroepen. Laat ik daarvoor eens in mijn eigen gebouw in Botafogo blijven. Zoals gezegd word ik omringd door Brazilianen uit de onderkant middenklasse en die grenst gezien hun gemiddeld vrij groezelige uitstraling aan wat wij armoede noemen. Al meedraaiende in deze bijenkorf van veelal kansarme types is het mooi om te zien hoe creatief ze de eindjes aan elkaar knopen.

Toet-toet, daar komt weer een maïs- of kokosnootkarretje de lift binnengereden. Maar vandaag is het Hollands herfstweer dus stond ik in de lift met twee ad hoc parapluverkopers die nu voor op de stoep tussen de plassen staan. Een familie met jonge kinderen zit daar midden in de nacht nog met een koelbox klaar, enerzijds om blikjes te venten en anderzijds om bij te babbelen met wie maar zin heeft. Twee andere clubjes uit de buurt parkeren hun auto ’s avonds langs mijn Praia de Botafogo (de sublimatie van het ‘echte’ Brazilië, aldus een Amerikaanse brasilist die hier laatst sprak), zetten een bakijzer achterin en hops, een snackbar (hamburgertje 35 eurocent)! Eén wagen staat schuin tegenover fastfoodketen Bob’s, hihi, wat nou vergunning?
Intrigerend blijven ook de man die op zijn oude dag in de Pokemonplaatjes-handel is gegaan, de droevige vrouw die ’s avonds laat nog plastic slangen en spinnen verkoopt en de jonge stoepjuwelier die nu al vier maanden dezelfde stuntaanbieding volhoudt (‘Promoção!’ Twee euro voor al uw goud en zilver).

Terug in de lift is me al aangeboden om mijn huis schoon te maken (geen overbodige luxe gezien de kakkerlakken die ik gem. een kwartier per dag moet uitmoorden, zie foto voor het resultaat van een massaslachting – deze boefjes zaten in mijn oven en kregen het warm), mijn haar te knippen of om gewoon even ‘de graça’ (vrijblijvend) langs te komen bij de homoseksuele Dik Trom van het pand.
Belangrijker voor mijn woongenot is de familie op de tweede verdieping die het eigen huis heeft omgebouwd tot een slijterij waar wij gebouwgenoten tot middernacht ijskoude bierflessen kunnen scoren, uiteraard voor spotprijzen. Ze slapen dan wel tussen de kratten, de zaak loopt als een trein.
Mijn buurjongen heeft geld nodig om te studeren en verdient ondanks/dankzij zijn krassende stem bij als zanger in een coverband van Guns’n Roses en Queen (terwijl zijn favoriete nummer ‘Step by step’ van de New Kids on the Block is zoals de hele gang nu weer mag aanhoren; ‘oeeoee baby’). De portiers beneden werken in shifts van 12 uur, een taxichauffeur in het gebouw doet dat zelfs zeven nachten per week en houdt 1,25 euro per uur over (zou het door de matige verdiensten komen dat de chauffeurs hier zelden geteisem lijken/zijn? Idd, mijn taxiboycot is opgeschort tot het weerzien met TCA volgende maand).

Ik wil maar zeggen: wat nou Brazilianen werken niet? Niet werken betekent voor velen niet eten. En (goede) banen zijn er veel te weinig, dus het credo is: ‘verzin maar wat’ (en blijf lachen). Ik ken Afrika niet, maar een Nederlander die ik hier ontmoette vat het creatieve Braziliaanse fund-raisen licht generaliserend samen als: “Afrikanen gaan gewoon op hun gat zitten, Brazilianen maken er beste van.” (hij heeft als zeeman in Nigeria gezeten trouwens).
Deze vent zelf, met de legendarische naam Kit Smit, bracht zijn eerste zes jaar in Brazilië door in het Amazonewoud, al bouwend aan een boot die nu in Rio in de haven ligt. Kit verdient zijn bier hier nu onder meer met de verkoop van lunchpakketjes aan de deuren in zijn wijk Santa Teresa. Hij is het soort straatwijze scharrelaar dat goed gedijt in Rio. Een andere jonge landgenoot die ik er in één van de kunstenaarsbarretjes ontmoette wil saté gaan verkopen in de wijk. Ikzelf denk erover een notenbarretje te beginnen bij de tramhalte boven op de heuvel. Kansen zat hier.

Terwijl al deze mensen hun inkomen real voor real bijelkaar schrapen, hebben parlementariërs – die bijna 50 keer zoveel als het officiële minimumloon van 110 euro verdienen – laatst voor het eerst een veto van president Lula geblokkeerd (dat kan blijkbaar, hoezo veto dan?) zodat alle medewerkers van kamer en senaat, onder wie honderden ‘assisterende’ familieleden die ze zelf hebben aangesteld, weer 15 procent opslag krijgen (3500 euro gem. loon). Voor hun loon van 5000 euro zijn de kamerleden al drie maanden in grotendeels eigen stront aan het roeren in drie parlementaire enquêtes, hihi.

En ik zeker belasting betalen over mijn notenbarretje, dikke walnoot voor ze.

Groetjes thuis,

Kieran Kaal